Na alle grensperikelen bleek de weg voor ons open te liggen. Wanneer je de grens oversteekt bij Mesilla, zoals wij, kom je eigenlijk meteen in het woeste hooggebergte. De weg was goed geasfalteerd en reed lekker door, alleen de guatemalteken die in een auto zitten heten vanaf nu Guatemalloten. Trucks met 2 aanhangers denderen met 120 kmh op de linkerbaan van een tweebaansweg, over de doorgetrokken streep, dwars door een onoverzichtelijke bocht, zich niets aantrekkend van een klein lief zwart kevertje, die weliswaar een 1600 cc injectiemotor heeft, maar met z´n 4 versnellingen bergop toch wat moeite heeft de 120 te halen. Maar goed. In Huehuetenango (huehue voor vrienden) besloten we dat het genoeg was voor één dag en zijn we lekker een hotel ingedoken, om de volgende dag fris weer verder te rijden richting San Pedro la Laguna, bij het Lago de Atitlan. Dit is een geweldig mooi plaatsje aan de voet van een enorme vulkaan, maar de weg er naar toe is nog veel spectaculairder. Eerst zo´n duizend meter stijgen en daarna 15oo meter naar beneden over duizeligmakende haarspeldbochten, langs niet afgezette afgrond, door droogevallen rivierbeddingen en tenslotte, midden in San Pedro in een hoek van 45 graden, over cobblestones naar beneden duiken om nog net op tijd, vlak voor je het meer inrijdt de parkeerplaats van het hotel (met uitzicht over het meer) op te duiken. Hier hebben we lekker twee dagen gehangen, gezwommen, lekker gegeten en gedronken voor we het aandurfden de weg omhoog weer terug te nemen. Dat hebben we toch maar gedaan (door was geen optie…), omdat we toch ook wel graag de 3 vulkanen die rond het meer staan wilden zien en wanneer je op de vulkaan  zit zie je hem niet. Dus dezelfde weg terug, maar dan in andere volgorde, naar Panjachel. Dit is een voormalige hippie-hangout, waar volgens allerlei wichelroedelopers, glazenbolkijkers, amuletslingeraars en andere zeer betrouwbare wetenschappers belangrijke aardstralen elkaar kruisen. (Net als bij Macchu Piccu en bij de pyramide van Gizeh, mocht je ´t nog niet weten) Nou we hebben er een dagje rondgelopen, maar geen achteruitzwemmende vissen gezien, laat staan dat onze kever vanzelf bergop reed… Maar goed. In dit onooglijke plaatsje vol met hotels en souvenirwinkeltjes (én een adembenemend uitzicht over het meer en de 3 vulkanen als het niet te mistig is zoals meestal na 10 uur ´s morgens..) vonden we  het even welletjes en hebben we de creditcard getrokken en ons één dagje koning en konigin van de wereld gevoeld in een superduper resort, met een bed waarin we elkaar kwijtraakten, openslaande deuren naar een heerlijke tuin met uitzicht op het meer en de vulkanen, een sauna, een prachtig zwembad, roomservice etc, etc. Zo werd Panjachel toch nog een leuk plaatsje. Het enige nadeel was dat we de wekker om 5 uur hadden gezet om de mooie plaatjes van Lago de Atitlan en vulkanen te kunnen schieten. Maar dat was dan ook wel de moeite waard (getuige de foto´s)

Nu zitten we in Antigua en hebben we ondertussen alweer brandblaren van de lava van de Pacayavulkaan en zijn we bijna verzopen in de woeste branding van de Pacific, maar daarover meer de volgende keer

Jorisjan

p.s. Aangezien skype niet altijd voorhanden is, zit ik nu ook op MSN, onder jorisjan@cuantocuesta.nl